Apatin (ranije i Apati, Abtau, Abthauzen) na Dunavu leži u Autonomnoj Pokrajini Vojvodini u Srbiji. Do kraja Drugog svetskog rata je sa 14.000 Nemaca to bila najveća nemačka opština Jugoslavije.

Apatin se prvi put spominje u 11. veku pod imenom Aureaus Locus (Zlatno mesto, nem. Goldort, mađ. Aranyan), kao opatija biskupije Kaloca (Kalocsa), koja je pripadala Mađarskoj. 1407. godine se Apatin dokumentovano označava kao grad. Sredinom 16. stoleća ga osvajaju Osmanlije, da bi 1687. godine, nakon oslobođenja od strane habzburških trupa, bio pripojen Habzburškom carstvu.

U okviru naseljavanja nenastanjenih dunavskih regija ljudima iz nemačkih oblasti, jednim ukazom od 8. aprila 1739. godine nastaje današnji Apatin, kao zadnja stanica za takozvane „Ulmske kutije“ („Ulmer Schachtel“). Tu je uređena vojna profijantska stanica sa žitnicama i dunavskim mlinovima, u kojoj se pojavljuju prve nemačke zanatlije. Sredinom 18. stoleća dolazi do masivnog naseljavanja Apatina Nemcima. Obećana zemlja je međutim bila močvarna i teška za obrađivanje. U dugogodišnjoj borbi protiv barske groznice, doseljenici isušivanjem čine zemlju plodnom. Apatin postaje primer za sva nastajuća nemačka mesta u okolini. Tu su građene trajne, kamene zgrade, među kojima i jedna škola, a 1748. godine biva osvećena prva crkva. 1755. godine Marija Terezija (Maria Theresia) mestu dodeljuje tržišno pravo. 1768. godine ovde već živi preko 600 nemačkih porodica. 1795. godine Dunav menja svoj tok, sledstveno čemu jedan deo opštine biva premešten na drugo emsto. Stara crkva tone i biva izgrađena nova. Osvećenje crkve „Marijinog uznesenja“, u kojoj se do danas nalazi čuvena „Crna bogorodica“, se održava 1798. godine.

Apatin je isprva bio posebno poznat po svojim dunavskim mlinovima (brodskim mlinovima građenima u obliku katamarana). Seljaci iz cele Bačke su, zahvaljujući dobrom glasu tih mlinova, dolazili u grad da tu melju svoje žito.

Ovaj gradić od početka nije bio čisto seljačko naselje, već je nadaleko bio poznat i kao industrijski čvor, čija su industrijska postrojenja ostvarila izvanredne rezultate. Tako je uzgajivaču konoplje i trgovcu Ajgleru (Aigler), koji će kasnije promeniti svoje prezime u Semze (Szemzö), inače prvom švapskom milioneru u Bačkoj, 1842. godine dodeljena plemićka titula. Osim brojnih ribara i brodara su ovde bila dobro zastupljena sva zanimanja. Osim toga je tu bilo i graditelja orgulji, vajara, pozlatara, crkvenih slikara, knjigovezaca i štampara, a tokom decenija su nastale i brojne firme: brodogradilište, pivara, ciglane (čak do 42!), fabrika čoje i papira, užarija, tkaonica vune i svile, fabrika nameštaja, fabrika češljeva, fabrika mašina, korpara, pilane, livnica gvožđa, ribarska centrala, tri štamparije (Savadill, Gaß, Lotterer). Do Drugog svetskog rata je apatinska opština imala najveći prihod po glavi stanovnika u Jugoslaviji. Apatinu donosi slavu i 1756. godine osnovana pivara (danas Apatinska pivara), do današnjih dana najveći poslodavac u gradu. Njena glavna marka, „Jelen pivo“, nije samo najčešće kupovano pivo u Srbiji, već i višestruki dobitnik priznanja kao najbolje svetsko pivo.

Posledice Drugog svetskog rata razaraju miroljubivi saživot različitih narodnosti i religija, koji je ovde trajao preko 200 godina. 1944. godine oko 2.000 Apatinaca napušta svoju domovinu pred nadolazećim ruskim jedinicama. Krajem iste godine oko 1.800 devojaka, žena i muškaraca biva deportovano u Sovjetski Savez. 11. marta 1945. godine svi preostali stanovnici švapskog porekla u opštini bivaju odvedeni u koncentracione logore u Gakovu i Kruševlju. Do raspuštanja logora u leto 1948. godine, polovina tih ljudi umire od gladi, bolesti ili biva ubijeno.

Danas u Apatinu živi još samo malo Nemaca.